De ander met een glimlach tegemoet treden, terwijl je van binnen schreeuwt van wanhoop. Dat is wat veel mensen met depressieve gevoelens doen, een masker opzetten, niet laten merken hoe het echt met je gaat. Van buiten een vrolijke ballon met kleurtjes, maar leeg van binnen. Twee versies van jezelf in stand houden, het kost bakken met energie. Depressief? Maar jij lacht toch altijd!, het komt vaker voor dan je denkt.
Het is opvallend hoeveel onderzoeken en artikelen over depressie geïllustreerd worden met foto’s van treurige mensen, zoals deze bijvoorbeeld:
Maar ook al voelen de meeste mensen zich inderdaad zo, in de werkelijkheid zie je het niet al te vaak. Daardoor ontstaat misschien ook het beeld dat mensen die toch nog functioneren en vaak (glim)lachen helemaal niet zo depressief zijn. Niets hoeft echter minder waar te zijn. Op internet vind je sinds kort een collage van bekende mensen die hoe depressief ze ook zijn lachend op de foto staan. Denk maar eens aan Marilyn Monroe of …..: https://twitter.com/gaykrantnl/status/1171508958151892993?lang=de.
Dit komt dichter bij de werkelijkheid van veel mensen die kampen met een depressie. Depressie laat zich dus niet altijd op dezelfde manier zien. De een blijft de hele dag op bed liggen, terwijl de ander naar kantoor gaat en grapjes maakt met zijn collega’s. Wat wel vergelijkbaar is, is hoe iemand zich van binnen voelt: leeg, uitgeput, eindeloze stromen negatieve gedachtes….
Zolang je een glimlach opzet, hebben mensen niet zoveel in de gaten. Het bijzondere hieraan is, is dat je jezelf ook ontzegt waar je eigenlijk zo’n behoefte aan hebt: echt gehoord en gezien worden. Hoe kun je gezien en gehoord worden als je jezelf niet laat zien of horen? Is dit misschien precies hoe je het altijd gedaan hebt om te overleven? Je niet laten zien?
Nu is het ook niet zo gemakkelijk om je te laten zien. Stel je voor dat je rondloopt met een lachende depressie en iemand zou je vragen hoe het echt met je is. Wat moet je dan antwoorden?
- Alles gaat goed, maar ik voel me vreselijk!
- Ik heb niets te vertellen!
- Ik snap mezelf niet!
- Oh help, iemand heeft belangstelling voor mij.
- Ik schaam me voor hoe ik me voel.
- Ik heb alsmaar zwarte gedachtes, maar het heeft zo weinig met de werkelijkheid te maken.
Veel mensen komt dit hun mond niet uit. Maar waarom zou je het niet gewoon zeggen? Het kan zijn dat je bang bent voor de reacties: Jij, jij bent toch niet depressief! Kop op, ga iets leuks doen! of Stel je niet aan, als je echt depressief zou zijn, dan was je nu niet aan het werk. Ja, daar zit je niet op te wachten. Dit gaat totaal voorbij aan hoe je je voelt. 20% van alle volwassen Nederlanders krijgt ooit een depressie in zijn of haar leven. Hoe kan het dat er toch zoveel onwetendheid is rondom dit thema?
Een hele belangrijke reden is ook schaamte. Je weet zelf ook wel dat het niet klopt om zoveel negatieve gedachtes te hebben, dat het vreemd is dat je leven redelijk op orde is maar dat je de hele tijd somber bent. Je snapt zelf niet eens wat er aan de hand is, laat staan dat je het uit kunt leggen. Je voelt je daardoor kwetsbaar, slecht, onwaardig….
Toch is datgene waar je naar verlangt een arm om je heen, iemand die belangstellend naar je luistert, iemand die niet gelijk afhaakt wanneer je het niet weet, iemand die je niet laat zitten met je schaamte. Tegenwoordig zijn er gelukkig steeds meer initiatieven in Nederland om het taboe te doorbreken, te laten zien dat depressie niet zo raar is en dat het gewone mensen betreft.
Zo is er #OpenUp, een initiatief van Mind om jongeren hiertoe uit te nodigen. Vorig jaar kwamen allerlei depressieve jongeren aan het woord in de serie #jesuisdepri. Een heel recent initiatief, een tentoonstelling in Eindhoven, kun je hier beluisteren. Op de derde maandag van januari is er het Depressiegala dat wordt georganiseerd door de psychiaters Bram Bakker en Esther Fenema. Door je kwetsbaar op te stellen, het masker af te doen en je hoegenaamd vrolijke luchtballonnen achterwege te laten kom je tot wezenlijke verbinding.
We denken vaak dat openheid naar anderen leidt tot veroordeling en onbegrip. Natuurlijk komt dat ook voor. Door echter open te zijn, je kwetsbaar op te stellen, het masker af te doen en de hoegenaamd vrolijke luchtballonnen weg te laten zweven breng je zoveel moois tot stand: emotionele verbinding, veiligheid, hoop, echt contact. En daar begint heling, dat je er mag zijn precies zoals je bent. Vaak zul je merken dat de ander ook gaat praten over dat waar hij of zij mee zit. Besef dat openheid een cadeautje is!
Is dit een brug te ver? Heb je meer ondersteuning nodig bij het onderzoeken waar deze depressie bij jou over gaat? Overweeg dan eens holistische massagetherapie. Samen nemen wij jouw lichaam als uitgangspunt. Het weet zoveel meer over jou dan je zelf kan bedenken.
0 Reacties