Hoe voelt dat eigenlijk, levenslust? Voor iedereen is dat een beetje anders. De een zal het ervaren als een warm gevoel bij zijn hart of als iets stromends of sprankelends, de ander heeft het over iets dat open gaat of een tinteling in zijn buik. Levenslust ervaren we in ons lijf en misschien is dit wel waar we met zijn allen het meest naar verlangen. Levenslust, het is als het blije kind in jou.
Je innerlijke gezinnetje
We groeien echter allemaal op in een gezin waarin onze ouders hun best hebben gedaan om ons voor te bereiden op onze toekomst. Dat lukte in het ene geval wat beter dan in het andere geval. Als je geluk had, waren je ouders ondersteunend naar jou toe, werd er met je gespeeld en troostten ze je als je pijn had. In andere gezinnen hadden de ouders echter hun handen vol aan zichzelf, projecteerden ze allerlei verwachtingen op jou of waren ze te kritisch. In dit geval is de kans groot dat je hun oordelen en verwachtingen overgenomen hebt en dat je je daaraan aangepast hebt om toch nog hun liefde te ontvangen. Als gevolg daarvan ben je niet alleen onderdeel van het gezin waarin je bent opgegroeid, ook in jezelf heeft zich een heel gezinnetje gevormd met naast een blij kind en een verzorgende ouder ook een aangepast kind en een kritische ouder. Laten we dat eens van dichterbij bekijken.
Het levendige kind
Een kind is van zichzelf levenslustig. Wanneer hij pijn heeft of honger huilt hij, wanneer iemand over zijn grenzen heengaat, wordt hij boos, wanneer hij schrikt, is hij bang. Alles stroomt. Het is het opgewekte, speelse kind dat nieuwsgierig en verwachtingsvol om zich heen kijkt. ‘Valt hier nog iets te beleven?’, zie je hem denken. Spontaan en creatief staat hij in het leven. Als ik iemand iets zou willen toewensen, dan is dat niet zozeer ‘veel geluk’ of ‘sterkte’, maar ‘veel levenslust’.
De kritische ouder en het aangepaste kind
Het kan zijn dat je opgegroeid bent in een gezin waar bijvoorbeeld emoties niet zo welkom waren of je voelde je niet oké zoals je was. Ruimte om onbekommerd te spelen en te leven is er dan niet meer bij. Het blije kind past zich aan aan wat er van hem verwacht wordt of komt in opstand en wordt bozig. De kritische ouder in jezelf is degene die jou influistert dat je het niet goed doet, dat je het toch niet aankunt, dat je beter je best moet doen, dat je …… Zo’n kritisch deel had echter de beste bedoelingen met jou. Daarom noemen we hem ook een beschermdeel. Hij is ontstaan op het moment dat je geen uitweg meer zag. Dan kun je maar beter jezelf toespreken om te voorkomen dat je ouders het doen. Zo voorkom je nog meer kritiek en nog meer pijn. Op latere leeftijd krijgen we echter last van zoveel aangepast gedrag en die kritische stem in ons hoofd.
Babygevoel
Toch is het levenslustige meisje of jongetje nooit helemaal verdwenen. Het kan zich diep verstopt hebben in een klein hoekje, zich zelden laten zien maar onder de oppervlakte is het altijd nog intact. Eens kreeg ik een cliënt op mijn massagetafel die al zo lang hij wist depressief was en niet kon genieten van het leven. Zelfs lachen vond hij niet meer de moeite waard. Tijdens een aandachtige massage zei hij opeens: “Ik krijg een babygevoel, iets zachts, stromends.” Het was moeilijk voor hem om dit vast te houden maar het was er nog. Dit had hij nog nooit ervaren, zoiets kostbaars. En dat gaf hoop en hoop doet leven.
De verzorgende ouder
Als de verzorgende ouder in jezelf een beetje is ondergesneeuwd, zijn we harder voor onszelf dan voor een ander. Dit deel kun je echter leren activeren, wat vaak een hele belangrijke stap is naar heling. Het houdt in dat je jezelf net zo benadert als dat je je beste vriendin zou benaderen, liefdevol, met aandacht voor de pijn die je met je meedraagt, koesterend en bemoedigend. Dit is precies waar het verdrietige, teruggetrokken kind in jou op zit te wachten: gehoord, gezien en uitgenodigd worden. Op zo’n moment merk je dat je ogen weer oplichten, de kleur op je gezicht terugkomt, je ademhaling dieper wordt en er zich een glimlach om je mond vormt.
Op zoek naar levenslust?
Ik weet het, niemand van ons heeft ervoor gekozen om lusteloos of depressief te worden, maar alleen wijzelf kunnen de verantwoordelijkheid ervoor op ons nemen. Raakt je levenslust op de achtergrond en voel je je steeds somberder worden en futlozer, wees dan alert. Het zou zomaar kunnen zijn dat de kritische, meedogenloze ouder in je teveel aan het woord is.
Is hier iets aan te doen? Jazeker, er is immers niets kapot van binnen. Het kleine levenslustige meisje of jongetje binnenin jou wacht geduldig totdat ze wel gezien wordt. Ze willen niets liever dan weer op ontdekkingstocht gaan in het leven. Als de criticus dat echter belemmert en bij elk goed idee of droom, bij elk gevoel een harde cynische opmerking maakt, krijgt het levenslustige deel in jou geen lucht. Dan wordt het tijd dat je naar jezelf de rol van liefhebbende ouder aanneemt. Deze compassievolle ouder is de enige die in staat is om te luisteren naar het kleine meisje of jongetje in jou. Hoe? Daar kan ik jou bij helpen door elk gezinslid een stem te geven (voice dialogue). Probeer het maar eens. Het geeft heel veel inzicht in hoe je vervreemd bent geraakt van jezelf. Meer informatie over mijn praktijk vind je hier.
0 Reacties