Ik leef! Dat is onomstotelijk. Ik ben tastbaar, heb handen en voeten, loop en beweeg, ik praat of ik zwijg, maar in ieder geval, ik leef. En ik haal een diepe ademteug, vul mijn borstkas met lucht, voel hoe mijn ribben uitzetten, mijn buik opbolt. Tegelijkertijd begin ik scherper te zien en te voelen, word ik me bewust van mijn omgeving, er steekt een zekere gretigheid op, iets in mij wil ontdekken, ervaren. Leven, er zijn, mij op aarde voelen in een lichaam dat ervoor gemaakt is om te ervaren, met een ziel die zich wil manifesteren, talenten die zich willen ontplooien, een geest die zich hiervoor wil inzetten. Leven is jezelf uitdrukken, je laten zien aan de wereld, weten dat je iets te geven hebt.
Kun je ook dood bij leven zijn? Ja, wanneer je adem oppervlakkig is, blokkeert bij je middenrif, je meer uit- dan inademt. Als je voeten niet op de aarde staan en je hart afgesloten is. Als je niets meer kan voelen, dan zit je in een depressie. In principe is er niets tussen dood en leven. Je bent of dood of levend, maar als je geen idee hebt waarom jij bestaat, waarom jij rondloopt op deze aarde, dan sterf je een beetje. Wanneer de wanhoop en hopeloosheid toenemen, kan er een moment komen dat de dood te verkiezen lijkt boven het leven.
Chronische depressie
Wil je echter weten wie je bent en wat je wilt, dan moet je kunnen voelen. Zonder emoties, zonder contact met de signalen van je lichaam mis je alle informatie over jezelf. Je weet niet wat belangrijk voor je is, je weet niet waar je grenzen liggen, je weet niet waar je naar verlangt… In een chronische depressie ga je als verdoofd door het leven. Veel mensen die hieraan lijden komen uit een gezin dat moeite heeft met emoties en nabijheid. Als het te onveilig is om je uit te drukken, sla je naar binnen, weet je je er geen raad mee. Gevoelloosheid is echter een recept voor ongelukkigheid, zeker als je je al vanaf je allervroegste jeugd niet kan herinneren dat je ooit gelukkig was. Dit noemen ze dysthymie, chronische depressie. Je blijft wel dingen doen, maar zonder er echt vreugde aan te beleven.
Laat je emoties zien
Als je bang bent om jezelf te uiten omdat het niet veilig voor je voelt, zet je je energie op slot. Emotie (emovere) betekent in het Latijn beweging naar buiten. Veel mensen met een depressie vinden het moeilijk om hun emoties te laten zien, omdat ze denken dat de buitenwereld ze erop af zal rekenen. Vraag je jezelf maar eens af welke boodschappen jij hebt gekregen over het uiten van emoties? Werden ze verwelkomd of moest je ze maar snel weer wegstoppen? En hoe voelde dat? Ook wat je lichaam wil uitdrukken, heb je waarschijnlijk al lang genegeerd. Toch is je lijf continu bezig zich uit te drukken, expressie te geven aan wat er mis is, vaak middels pijntjes en ongemak. Het laat weten dat er iets niet helemaal goed gaat, dat het systeem ontregeld is. Ook je verlangen is weg, je weet niet meer waar je blij van wordt. Als je opeens toch weer contact krijgt met iets wat je heel graag doet, dan kan een nietszeggende uitdrukking, doffe ogen, een vlakke stem opeens transformeren in een betoverende glimlach.
Heet jezelf welkom
Wanneer ik in een depressie zit voel ik niets meer of ik ben wanhopig. Ik wil alleen zijn, geen contact meer met de buitenwereld, want met de binnenwereld lig ik overhoop. Eenzaam voel ik me, alsof ik een eeneiïge tweeling ben waarvan de helft onvindbaar is en ik niet weet waar ik haar zoeken moet. Toch is zij wel aanwezig, zij heeft zich echter verscholen in een donker kelderkamertje of keukenkastje, maar waar dan? Ze wil niet naar buiten komen, heeft de deur verschanst, het peertje losgedraaid, want ze wil dat ik moeite voor haar doe, naar haar luister hoe boos of verdrietig ze ook is. Vaak gaat de deur op een kiertje wanneer ik erken dat ik boos ben, verdrietig of angstig, naar mijn lichaam luister, de afgeslotenheid van mijn hart opmerk, de oppervlakkige ademhaling, de spanning in mijn armen… en ik blijf luisteren totdat de boodschappen helderder doorklinken, er een lichtknopje aangaat. Oh, dat is het dus wat ik niet wilde of durfde te zien of te horen. Welkom!
Verwelkom je gasten!
Glanzende ogen, een stralende lach, onbelemmerd genieten, het kan als je ook je diepste pijn weet uit de drukken. Gooi je de deur dicht voor een deel van jouw gasten, dan voelen de anderen zich ook niet welkom. Misschien zijn ze wel niet goed genoeg om ontvangen te worden (lees hieronder het gedicht De Herberg). Energie wil stromen, het leven wil stromen. Laat de pijn door je heen gaan. Vertel aan anderen – of als dat te onveilig is, aan een lichaamsgericht therapeut – hoe wanhopig je bent, dat je rondloopt met hele negatieve gedachtes, dat je hart op slot zit, dat je je eenzaam voelt, dat je soms naar de dood verlangt zodat je niet langer hoeft te lijden, dat je geen energie hebt, dat je alsmaar doet alsof het je goed gaat. Vertel het, laat het zien, druk het uit in teksten en tekeningen, want een depressie is niet alleen iets negatiefs, het kan het begin zijn van een diepe verbinding met jezelf. Leef het leven. Als je in een chronische depressie zit, weet dan dat je leven vraagt om expressie.
Wil je hier meer over weten, neem contact op.
De Herberg
Dit mens-zijn is een soort herberg
Elke ochtend weer nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze; ontvang ze allemaal gastvrij
zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied.
Misschien komt hij de boel ontruimen
om plaats te maken voor extase…….
De donkere gedachte, schaamte, het venijn,
ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt
de hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.
Rumi
0 Reacties