Depressie, wegwijzer van het leven

Je voelt je zelden verder van jezelf verwijderd dan wanneer je in een depressie verkeert. Verloren in een woud waar je de bomen niet meer herkent, angstig, verdrietig, alleen…. Waar ben ik? Hoe kom ik weer thuis? Welk pad moet ik dan kiezen? Wie ben ik eigenlijk? Geen enkel pad is recht of gemakkelijk begaanbaar. En toch, als je iets wil leren over jezelf en de weg die je te gaan hebt, beschouw je depressie als wegwijzer van het leven.

Het is wel een uitdaging om dit vaak onaangename pad helemaal te bewandelen. Een depressie ontlopen is echter geen optie. Zij dwingt je op een plek te zijn waar je onverbiddelijk geconfronteerd wordt met de donkere en eenzame kant in jezelf. Het is de kant die je het liefst zo snel mogelijk onder het vloerkleed wil wegmoffelen, waarvoor je de gordijnen voor de ramen van je huis schuift. Oh jee, als maar niemand ziet wat voor waardeloze persoon ik ben.

Van tweestrijd naar heelheid

Vroeger had ik last van diepe depressies, maar sinds ik heb leren luisteren naar wat ze mij te zeggen hebben, ben ik er zo goed als vrij van, enkele kortdurende oprispingen daargelaten. Onlangs had ik er weer een. Er was een grijze waas geschoven tussen mij en mijzelf. Ik voelde me moe, verdrietig en zwaar en ik had veel last van het gebied tussen mijn schouders (de achterkant van het hart). ’s Nachts op mijn matras voelde mijn lichaam gespannen en hard aan. Zo inslapen lukte dan ook bijna niet.

Een week later zei mijn vriend haast argeloos tegen mij: ‘Ik houd van je’ en ik antwoordde: ‘Maar ik houd niet van mezelf!’ en barstte in tranen uit. Opeens drong tot mij door wat ik mezelf aandeed door zo negatief naar mezelf te kijken en de wereld voor te houden dat het wel oké met mij was, terwijl ik me verdrietig en machteloos voelde. Er woedde een strijd in mij tussen een negatief waanbeeld en de oké persoon die ik in wezen ben.

Het huilen gaf echter opluchting en door het te laten zien kon mijn vriend bij mij zijn, was ik niet meer alleen. Opeens bevond ik mij op een open en ruime plek in het bos, de lucht trok open en de grijze waas verdween. Ik voelde me weer heel.

Behoeftes als wegwijzers

Het is fijn als je jezelf zo goed kent dat je depressieve symptomen in de knop kan smoren. In een diepe depressie zal de weg langer zijn dan wat ik hierboven beschreven heb. In essentie gaat het over hetzelfde.

Allemaal verlangen we naar een soort kosmische heelheid waar wij een, soms vage, notie van hebben. We zoeken de vervulling van ons gemis in een relatie, in status, in geld en genotsmiddelen. Op het moment dat dit alles wegvalt en je even stil zit, word je echter weer geconfronteerd met je innerlijke gevoel van incompleetheid. Als ik maar een beter mens was, als het maar rustig was in mijn hoofd, als ik maar kon slapen…, dan zou ik me wel gelukkig voelen, een ander woord voor heelheid.

Aangezien dergelijke behoeftes zich op de toekomst richten, is er iets in het heden wat je niet accepteert van jezelf. Ben je op zoek naar meer levenslust, liefde, rust in je hoofd…, dan weet je dat je niet in staat bent om dit te ervaren in het heden. Ja natuurlijk, zul je zeggen, het is er nu ook niet. Iets willen wat er niet is, helpt je echter niet om het te ervaren. Er is namelijk geen tekort aan liefde, levensvreugde of rust. Wat ontbreekt er wel? De onvoorwaardelijke acceptatie van de situatie op dit moment of je je nu geweldig of juist zwaarmoedig voelt.

Tollen de gedachtes door je hoofd, erken dat het zo is. Voel je je futloos, neem het waar precies zoals het is. Haat je jezelf, zie het zonder oordeel. Iets willen oplossen of veranderen impliceert dat je jouw werkelijkheid niet erkent zoals die is. Op zo’n moment deel je jezelf op in tweeën. Het ene deel wil gezien worden, het andere deel zit verstrikt in een waanidee.

Depressie als leermeester

Heelheid in jezelf vraagt dat je zowel vreugde als pijn aanvaardt. Als je in je leven wel de vreugde wil maar niet de pijn, dan kun je het leven niet helemaal tot je nemen en splits je jezelf op in tweeën. Zo ontstaat een gevoel van eenzaamheid en incompleetheid. Het deel dat je niet accepteert gaat ondergronds en als het heel groot wordt, komt hij tevoorschijn in de vorm van een depressie.

Je kunt op twee manieren naar een depressie kijken. Zie jij het als een monster dat bedwongen moet worden met alle mogelijke middelen of kijk je ernaar als een strenge, doch liefdevolle leermeester die je fysiek en emotioneel laat voelen hoe slecht je jezelf al die tijd behandeld hebt?

in mijn optiek spiegelt een depressie de pijn, het verdriet, de angst, de onmacht en de minderwaardigheidsgevoelens die je al langer met je meedraagt. Een depressie geeft je de kans jezelf te zuiveren van het onechte beeld dat je hebt van jezelf en het leven.

De weg naar het leven

Je heelheid ligt dus niet in de toekomst maar in het nu. Je bent het al!! Door dit te beseffen en je gemis en je duistere gevoelens daar als onderdeel van te zien kan het leven gemakkelijker door je heen stromen.

Als je alleen maar de helft van je leven leeft, de helft van jezelf bent omdat je je schuld- en schaamtegevoelens onderdrukt, steekt depressie de kop op om jou de weg te wijzen, terug naar heelheid. Zij stuurt jou het pad op waar je geconfronteerd wordt met de onmogelijke waanbeelden die je koestert over jezelf en het leven.

Depressie uit zich als een ontkenning van het leven, maar als je heel goed luistert is zij dus de weg naar het leven. Erken de onrust in je hoofd, de zelfondermijnende gedachtes, de pijn in je lichaam, de angst voor contact met anderen… Kijk dit allemaal recht in de ogen, ga ernaar toe in plaats van het te willen veranderen. Als je je niet meer verzet tegen je onrust, maar het ziet als een onderdeel van jouw leven nu, ontstaat heelheid.

Laat je pijn zien aan anderen

Depressieve gevoelens kent overigens iedereen. Of het een zware depressie wordt, hangt van meerdere factoren af, onder andere in hoeverre je in staat bent om echt verbinding met jezelf te maken.

Een tip, wanneer je depressieve gevoelens hebt, neem dan een paar mensen in vertrouwen. Vraag om hun aandacht en laat je pijn zien. In de liefhebbende ogen van je vrienden en geliefden word je gespiegeld in wie je werkelijk bent. Een goede vriend ziet jou zoals je bent, compleet met sterke en kwetsbare kanten. We hebben andere mensen nodig om ons te herinneren aan wie we in wezen zijn. We helen onszelf door de duistere kant er te laten zijn.

Holistische massagetherapie is een manier om de relatie met jezelf via het lichaam te onderzoeken. Een liefdevolle, aandachtige massage is als een ontdekkingstocht. Waar heb je oude pijn opgeslagen? Hoe reageer je op fysieke en emotionele pijn? Op welke manier ervaar jij levenslust? De uitnodiging is steeds weer om je bewust te worden van wat je opmerkt in je lichaam. Klik hier om meer te weten over wat ik jou te bieden heb!