Depressie als innerlijke wegwijzer

 Je voelt je zelden verder van jezelf verwijderd dan wanneer je in een depressie zit. Verloren in een woud waar je de bomen niet meer herkent, angstig, verdrietig, alleen…. Waar ben ik? Hoe kom ik weer thuis? Welk pad moet ik dan kiezen? Wie ben ik eigenlijk? Waar gaat een depressie over? Dat is waar dit blogartikel over gaat.

Geen enkel pad is recht of gemakkelijk begaanbaar. Het is wel een uitdaging om dit vaak onaangename pad helemaal te bewandelen. Een depressie ontlopen is echter geen optie. Zij dwingt je op een plek te zijn waar je geconfronteerd wordt met de donkere en eenzame kant in jezelf. Het is de kant die je het liefst zo snel mogelijk onder het vloerkleed wil wegmoffelen, waarvoor je de gordijnen voor de ramen van je huis schuift. Oh jee, als maar niemand ziet wat voor waardeloze persoon ik ben.

Tweestrijd

Vroeger had ik last van diepe depressies, maar sinds ik heb leren luisteren naar wat ze mij te zeggen hebben, ben ik er zo goed als vrij van, enkele kortdurende oprispingen daargelaten. Een tijd terug had ik zo’n oprisping. Er was een grijze waas geschoven tussen mij en mijzelf. Ik voelde me moe, verdrietig en zwaar en ik had veel last van het gebied tussen mijn schouders (de achterkant van het hart). ’s Nachts op mijn matras voelde mijn lichaam gespannen en hard aan. Zo inslapen lukte dan ook bijna niet.

Een week later zei mijn vriend tijdens een wandeling haast argeloos tegen mij: ‘Ik houd van je’ en ik antwoordde: ‘Maar ik houd niet van mezelf!’ en barstte in tranen uit. Opeens drong tot mij door wat ik mezelf aandeed. Ik keek zo negatief naar mezelf en voelde me daardoor zo onrustig dat ik ook niet meer kon genieten van de mooie natuur waar we doorheen liepen. Tegelijkertijd zette ik een masker op naar de buitenwereld. Met mij gaat het oké. 

Het huilen gaf echter opluchting en door het te laten zien kon mijn vriend bij mij zijn, was ik niet meer alleen. Opeens bevond ik mij op een open en ruime plek in het bos, de lucht trok open en de grijze waas verdween. Ik voelde me weer heel.

Behoeftes als wegwijzers

Het is fijn als je jezelf zo goed kent dat je depressieve symptomen in de knop kan smoren. In een diepe depressie zal de weg langer zijn dan wat ik hierboven beschreven heb. In essentie gaat het over hetzelfde.

Allemaal verlangen we naar heelheid in onszelf. Als we daarin iets missen, zoeken we de vervulling ervan in een relatie, in status, in geld en genotsmiddelen. Op het moment dat dit alles wegvalt en je even stil zit, word je echter weer geconfronteerd met je innerlijke gevoel van incompleetheid. Als ik maar een beter mens was, als het maar rustig was in mijn hoofd, als ik maar kon slapen…, dan zou ik me wel gelukkig voelen, een ander woord voor heelheid.

Aangezien dergelijke behoeftes zich op de toekomst richten, is er iets in het heden dat je niet accepteert van jezelf. Ben je op zoek naar meer levenslust, liefde, rust in je hoofd…, dan weet je dat je niet in staat bent om dit te ervaren in het heden. Ja natuurlijk, zul je zeggen, het is er nu ook niet. Iets willen wat er niet is, helpt je echter niet om het te ervaren. Er is namelijk geen tekort aan liefde, levensvreugde of rust. Wat ontbreekt er wel? De onvoorwaardelijke acceptatie van de situatie op dit moment of je je nu fantastisch of juist wanhopig voelt.

Wat een depressie jou kan leren

Heelheid in jezelf vraagt dat je zowel vreugde als pijn aanvaardt. Als je in je leven wel de vreugde wil maar niet de pijn, dan kun je het leven niet helemaal tot je nemen en splits je jezelf op in tweeën. Zo ontstaat tweestrijd in jezelf, wat zich uit als een gevoel van eenzaamheid en incompleetheid. Het deel dat je niet accepteert gaat ondergronds en als het heel groot wordt, komt hij tevoorschijn in de vorm van een depressie.

Je kunt op twee manieren naar een depressie kijken. Zie jij het als een monster dat bedwongen moet worden met alle mogelijke middelen of kijk je ernaar als een strenge, doch liefdevolle leermeester die je fysiek en emotioneel laat voelen hoe slecht je jezelf al die tijd behandeld hebt?

in mijn optiek spiegelt een depressie de pijn, het verdriet, de angst, de onmacht en de minderwaardigheidsgevoelens die je al langer met je meedraagt. Vaak is deze pijn ontstaan als gevolg van een kindtrauma. Een depressie geeft je dan de kans jezelf te zuiveren van het onechte beeld dat je over jezelf en het leven hebt ontwikkeld.

De weg naar het leven

Je heelheid ligt dus niet in de toekomst maar in het nu. Je bent het al!! Door dit te beseffen en je gemis en je duistere gevoelens daar als onderdeel van te zien kan het leven gemakkelijker door je heen stromen.

Als je alleen maar de helft van je leven leeft, de helft van jezelf bent omdat je schuld- en schaamtegevoelens er niet mogen zijn, steekt depressie de kop op om jou de weg te wijzen. Het vraagt van je deze diepe pijn onder ogen te zien om zo je heelheid te herstellen. 

Depressie uit zich als een ontkenning van het leven, maar als je heel goed luistert is zij dus juist de weg naar het leven, de weg naar je Zelf. Dat is wat je kunt leren van een depressie!

Kun je herstellen van een depressie? 

Depressieve gevoelens kent iedereen. Of het een zware depressie wordt, hangt van meerdere factoren af, onder andere in hoeverre je durft om hulp te vragen en je diepe pijn in de ogen te kijken. 

Gun je jezelf een beter leven waarin de energie weer kan stromen in jou, wees welkom! Klik hier om meer te lezen over wat ik jou te bieden heb!